Week 7 (24-30 november)

Maandag 24 november vandaag met zijn alle naar het meer geweest om naar de school te kijken. Enoch vertelde op Sofoline al dat er niet zo heel erg goed nieuws was. Het geld was niet genoeg. We hebben materialen gekocht en aan het dorp gegeven maar we wisten niet dat zei timmermannen uit Kumasi zouden huren om de school te maken. Die timmermannen kosten best wel veel geld en ze hebben heel weinig gedaan. In twee weken tijd hebben ze het onkruid weggehaald en een beginnetje gemaakt aan het dak en nu was het geld op. Iedereen was toen al teleurgesteld maar wel benieuw hoe het eruit zou zien en of de mensen van het dorp ook een verklaring hadden. Op weg naar het meer hield onze trotro ermee op op een heuvel. We gingen dus eerst een heel stuk achteruit totdat hij helemaal stopte. Er werd nog naar de motor gekeken maar dat hielp niet veel. Daarna moesten alle mannen eruit om te duwen, dus ook Maarten. Nog nooit zo hard gelachen! Maarten duwen en Enoch foto’s maken van het hele gebeuren terwijl hij eigenlijk ook moest duwen haha. Uiteindelijk na een hele lange tijd hebben ze de trotro weer aan de praat gekregen en konden we weer verder om te kijken naar de school. In het dorp aangekomen bleek dat onze contactpersoon Paul er niet was. Hij had ook gezegd tegen Enoch dat de timmermannen aan het werk waren, maar er was helemaal niemand aan het werk. Ook de chief van het dorp (die wist dat we kwamen) was niet aanwezig, hij was aan het werken op zijn boerderij. Zijn vervanger was er wel. We hebben met hun gepraat en verteld dat we eigenlijk helemaal niet blij waren en heel erg teleurgesteld. Een van de redenen dat we vandaag naar de school zijn gegaan was om geld te geven, we hadden nog 1000 over na het kopen van de materialen maar hebben besloten om dat niet meer te geven. We hadden niet het idee dat het echt hielp en het dorp deed zelf ook helemaal niks. Ik begrijp niet dat de mannen in het dorp niet kunnen timmeren of iets kunnen doen. Beetje jammer. Daarna weer terug met de tro. Afscheid genomen van Britt want zij gaat morgen weg ☹ en met Maarten en Nienke door naar Adum. Naar de supermarkt en daarna ben ik naar huis gegaan. Met Fokje het huis schoongemaakt en daarna eten. Na het eten met de familie nog iets gaan drinken omdat het Fokjes een na laatste avond was maar onze host papa is morgen naar Accra dus die ziet Fokje dan niet meer. Was heel apart, ze zijn heel erg aardig maar niet heel gezellig, Ze waren heel erg stil. Ik was heel blij dat Emmanuella mee was want daardoor was het toch wel heel gezellig en heb heel veel met haar gelachen die avond. Daarna thuis een hele fotoshoot gehouden en toen nog even napraten met Fokje en daarna naar bed.

Dinsdag 25 november vandaag weer naar het ziekenhuis en op de surgical ward gestaan met Maarten. We hebben eerst gekeken naar hoe ze wonden behandelde. We hadden alleen maar keizersnee wonden. Dan checken ze hoe de wond eruit ziet en bij sommige halen ze de hechtingen eruit. Toen alle mensen geweest waren was er eigenlijk niks meer te doen. Maarten en ik hebben toen maar een beetje door het ziekenhuis gelopen, en spelletjes gespeeld. Er was echt helemaal niks. Op de hele surgical ward lagen 3 patiënten, allemaal mannen waarvan er een al naar huis mocht. Gewacht op Fokje want die was spullen voor het ziekenhuis aan het kopen om aan hun te doneren. Toen Fokje aankwam heb ik foto’s gemaakt en geholpen de spullen weg te zetten. Het ziekenhuis was er super blij mee! Daarna zijn we met zijn alle wat gaan drinken en eten in Adum omdat het Fokjes laatste dag is, morgen vertrekt ze naar Accra want donderdag vliegt ze naar huis. Na het eten naar huis terug met Fokje. Fokje is gaan inpakken en laatste dingetjes regelen en tussendoor hebben we gezellig gekletst en ook gegeten.

Woensdag 26 november vandaag gaat Fokje naar Accra. ’s Ochtends afscheid genomen, afscheid nemen is niet leuk.. Daarna door naar het ziekenhuis. We hadden weer voornamelijk keizersnee wonden in de ochtend. Bij een van de vrouwen was er wondvocht gaan opstapelen onder de huid bij de hechtingen waardoor ze een bobbel had. De arts kwam en ze hebben eerst geprobeerd om het met een naald een gaatje te maken en daar het wondvocht uit te krijgen maar toen dat niet werkte hebben ze het met een mesje opengesneden. De arts en de zusters waren heel erg hard en de vrouw had geen verdoving en lag huilend op de bank. Ze werd volledig genegeerd door de arts en de zusters. De arts duwde het mes er heel erg hardhandig in meerdere keren en ging daarna met een schaar in de wond zitten wroeten, heel erg pijnlijk en ondertussen een beetje lachen en grapjes maken met de zusters en de patiënt volledig negeren. Echt heel erg heftig, op een gegeven moment zijn Maarten en ik weggegaan. Ik was echt even emotioneel, hoe hard kun je zijn gewoon. Het was gewoon misselijkmakend. Als dit zo was gegaan in Nederland werden de arts en de zusters meteen aangeklaagd.. Later weer naar binnen het hokje in om te kijken naar andere wonden. Er was een oudere vrouw met diabetes. Ze had daardoor wonden gekregen op haar been en daardoor hadden ze haar been moeten amputeren. (bij diabeten genezen de wonden heel erg slecht en bij haar ontstonden er wonden door de diabetes). De wond van waar haar been geamputeerd was werd elke dag behandeld. Het was een klein beetje ontstoken, een andere zuster kwam de wond behandelen want zij had wat meer ervaring en was ook wat liever voor de patiënt. De oudere vrouw had ook nog een wond op haar andere voet. De huid rondom was echt pikzwart, zag er niet heel erg lekker uit en de wond stonk ook heel erg. Beide wonden werden behandeld en weer verbonden. Na de wonden waren we klaar en was er weer niks te doen. Uiteindelijk zijn we iets eerder weggegaan naar de meeting in de office. Maarten en ik waren vooruit gegaan want Nienke en Yvonne waren aan het wachten op een bevalling die ze uiteindelijk niet gezien hebben want het duurde te lang. Ik heb eerst heel lang met de baby van Gabby gezeten. Ze heet Daisy en was vandaag precies 3 maanden oud! Zo schattig! Daarna met de meeting eigenlijk niks gedaan, alleen maar ijs gegeten ☺. Maarten en Nienke gingen eerder naar huis en toen heb ik met Yvonne liedjes zitten leren aan Anthony. Hij wilde graag de tekst leren van do re mi van de sound of music omdat we waarschijnlijk volgende week karaoke hebben haha. Echt geweldig, Anthony is echt heel erg grappig! Daarna naar huis en nog gekletst met mijn hostmama en later met Emmanuella!

Donderdag 27 november vandaag weer vroeg op want we hadden vroeg afgesproken in de projects abroad office. Heb een kwartier gewacht op een taxi, helaas kon de chauffeur geen engels maar ik heb toen Gabby gebeld en die heeft de chauffeur uitgelegd waar hij heen moest rijden. Goed aangekomen dus dat was fijn! Daarna door naar een dorpje buiten Kumasi om Outreach te doen. We hebben twee uur in de auto gezeten. We zijn in dat dorp uitgenodigd door een andere groep van de kerk waarvan de leider ook mee was. Hij was heel veel aan het filmen en foto’s aan het maken voor zijn groep. Daar hebben we de volwassenen gedaan. Ik heb eerst de BMI gedaan en daarna Yvonne geholpen met prikken. Daarna nog even spelen met de kinderen die daar waren, heel erg schattig! Een moeder probeerde haar zoontje (4/5 jaar) aan Nienke te koppelen. Ze bleef maar doorgaan dat Nienke en hij moesten trouwen en dat Nienke hem meenam naar Nederland, ze leek op het eind echt teleurgesteld dat het niet gelukt was, rare Ghanezen… Daarna weer twee uur terug in de auto en nog even gechilled met Anthony en de andere in de office. Daarna met een taxi naar huis. Thuis was Safowa er en heb ik met Safowa en Emmanuella spelletjes gespeeld. Emmanuella had een spel gedownload op de ipad dat je dingen moest beschrijven/uitbeelden en dat de andere moesten raden. Te grappig! Safowa was goed in raden maar belabberd in uitbeelden, Emmanuella en ik hebben echt helemaal dubbel gelegen om wat ze allemaal voor rare dingen deed! Daarna gegeten en heb ik zelf nog wat dingetjes gedaan (dagboek schrijven, mailtjes lezen etc.) daarna naar bed☺.

Vrijdag 28 november vandaag met Yvonne outreach gedaan op een klein schooltje. We gingen met Kate (projects abroad staff). Kate was eerst ruim een half uur te laat en toen we uit de tro waren en gingen lopen richting de school ging haar tas kapot. Dus heeft ze die eerst laten maken. Daarna konden we beginnen op de school. Er waren heel veel kinderen, de school zag er heel klein uit maar er waren ziek veel kinderen en ook allemaal met ringworm en wondjes.. Kate deed helemaal niks, dat was wel een beetje jammer. Yvonne en ik hebben dus al die kinderen gedaan en we stonden in de volle zon, dus zoals we dat hier nogal vaak zeggen: I was sweating myself an accident! De kinderen waren wel heel erg schattig en heel lief! De schoolmeester was de ergste die we tot nu toe gezien hebben. Hij was iedereen aan het slaan met zijn stok (zonder echte redenen) en hij zei constant tegen de kinderen dat hij ze ging vermoorden.. Heel apart. Kinderen namen hem alleen niet heel erg serieus dus dat is denk ik wel een goed teken. Blijft heftig om te zien dat het hier zo normaal is om de kinderen te slaan enzo.. Daarna naar huis en eventjes bij ons in het dorp langs de supermarkt en een klein kraampje met gefrituurde jam (soort aardappel). De mensen in de supermarkt en van het kraampje kennen me onderhand en noemen me hun abroni friend, en sister Ama. Ik zeg tegen iedereen dat ik Ama heet, dat is mijn Ghanese naam want ik ben geboren op een zaterdag en Sanne is om de een of andere reden erg lastig, Ze zeggen alle namen met een S (Sandra (noemen ze vaak 5x en dan gaan ze over naar een andere naam), Sara, Semma etc.) dus daar ben ik mee opgehouden. ’s Avonds gegeten en wat gekletst met Emmanuella.

Zaterdag 29 november met Nienke, Maarten en Yvonne afgesproken in Cultural centre. De taxi chauffeur die me er heen ging brengen deed een beetje vaag want hij wilde stopte op een gegeven moment op een plek dat Catering centre heette. Bijna goed, was ook in Adum maar niet helemaal de plek waar ik heen wilde. Daarna wilde hij natuurlijk meer geld, eerst proberen te zeggen dat hij niks terug kon geven dus uiteindelijk heb ik iets extra betaald. Vermoeiende Ghanezen af en toe.. In Cultural centre wat souvenirs gekocht en rondgelopen! Heel gaaf daar! Na lang rondlopen en souvenirs kopen zijn we wat gaan eten. Ook het eten gaat hier lekker op zijn Ghanees. De helft wat op de kaart staat is helaas niet aanwezig, vervolgens bestel je iets dat wel aanwezig is, dat duurt dan altijd minstens een uur voordat het voor je neus staat. Ook komt het allemaal apart dus vandaag kreeg Maarten als eerst zijn eten en ik als laatst, toen ik begon had Maarten al een hele tijd zijn eten al op. Wel lachen dit soort dingen! Daarna nog even langs Adum met Maarten, Nienke en Yvonne wilde al naar huis. Toen naar huis, aan de familie alle dingen laten zien en daarna allemaal spelletjes gespeeld met Emmanuella, ook weer mens erger je niet maar dan een beetje op de Ghanese manier (ze hebben hier een spel dat er een beetje op lijkt). Waardoor er een paar extra dingen bij komen waardoor je vaker je tegenspeler van het bord af kan meppen. Was heel erg leuk en hebben helemaal dubbel gelegen! Daarna snel eten klaarmaken en eten en afwassen en keuken opruimen. Toen kwam Frema met dat ze een nummer gemaakt had en of ik dat niet wilde horen. Frema’s nummer:
“I am so grateful, that you are so faithful, Faithfulness is our God” en dan elke zin een beetje hoger/valser gezongen. Emmanuella lag al helemaal in een deuk voordat ze begon. Ook kende Emmanuella de tekst beter, want blijkbaar zingt Frema het al ruim een jaar ofzo. Leuke familie <3

Zondag 30 november om 6:00 vertrokken om naar de kerk te gaan… De kerkdienst was best leuk! Veel praten wel, en de helft begreep ik niet hoewel het wel in engels was maar Ghanezen hebben een bepaald accent was soms best lastig te begrijpen is haha. In de kerk maken ze muziek en ze hebben ook een drumstel, tis echt een soort mini feestje! Heel erg leuk!
Ik was mijn hostmama kwijt want ze zat niet bij ons, ik dacht eerst dat het misschien kwam doordat ze ergens anders moest zitten vanwege koninklijke familie etc. Maar later bleek dat ze bang was dat het zou gaan regenen (het was strakblauwe lucht…) en aangezien de kerk buiten was onder tenten (tijdelijk) was ze bang dat ze nat zou worden haha! Na de kerk thuis de was gedaan en daarna met Yvonne en Emmanuella naar de golden Tulip geweest. Als een soort bedankje voor Emmanuella want ze doet best veel voor mij en ook om haar een keer het huis uit te laten gaan en even rust te geven. Was super leuk! Hele dag niks gedaan, gekletst, gezwommen, gegeten etc.