Week 5 (10-16 november)

Maandag 10 november vandaag eerste dag in het S.D.A. ziekenhuis (Seventh Day Adventist church) om 9:30 afgesproken met Anambe op Sofoline en vanaf daar door naar het ziekenhuis. Ik ben daar begonnen met iets afsoppen en daarna vooral veel wachten. De zusters beweren dat ze het best druk hebben maar ze zitten heel veel in het kamertje te wachten en op hun mobiel, de hoofdzuster Sandra (ook mijn contactpersoon in het ziekenhuis) was bijna de hele dag bezig met kaartspellen spelen op de computer. De zusters hier hebben ook niet veel te doen, de familie van de patiënten doet eigenlijk alles. De familie zorgt dat de patiënt gewassen en aangekleed wordt en ze nemen eten/dekens/kleding mee van huis, heel apart om te zien. Uiteindelijk gevraagd of ik iets kon doen en toen heb ik meegelopen met een arts die op bezoek ging bij de patiënten, later wat papierwerk gedaan en daarna bij de patiënten met een mannelijk verpleger de bloeddruk en de temperatuur opgemeten. Om 2uur was ik klaar en kon ik naar huis, heel lief door een verpleger op de goede trotro gezet en hele uitleg gekregen over alle gebaren die de plekken aangeven waar de tro’ heengaan, dan hoef je dus niet de naam van de plek te schreeuwen maar kun je gewoon het gebaar maken, veel makkelijker en beter voor je stem haha. Toen naar Kejetia gegaan en vanaf daar naar Adum gelopen. Dat is normaal 5 minuten lopen maar volgens mij had ik iets verkeerds gedaan want ik deed er ruim 20 minuten over… In Adum naar de bank en de supermarkt geweest. Na Adum naar huis in een trotro met een heel schattig meisje (2/3 jaar) naast me die alleen maar naar me aan het lachen en zwaaien was en Abroni, en mama how are you tegen me riep, echt heel schattig. Vandaag alleen thuis want Fokje slaapt bij Britt, ze gaat morgen ook met Britt mee naar een ziekenhuis en dat is bij ons ruim 2 uur rijden, en vanaf Britts huis een uurtje.

Dinsdag 11 november vandaag om 6uur op want moest om 7uur vertrekken naar Sofoline. In de trotro vandaag de eerste botsing gehad, gelukkig reden beide auto’s maar 10 km/h max dus viel het wel. Ik zat stiekem al te wachten wanneer zoiets zou gebeuren en het verbaast me dat het nu pas gebeurt is als je kijkt naar de manier waarop ze hier rijden. Na de botsing werd de achtervolging ingezet op de auto die ons geramd had want ze wilde niet stoppen. We gingen toen een andere route in dan Sofoline waardoor alle passagiers hun gebruikelijke EY roepen (roepen ze altijd als ze het ergens niet mee eens zijn haha) Uiteindelijk gestopt maar er bleek niet zoveel aan de hand te zijn dus toen konden we weer door naar Sofoline. Daar in een andere tro gestapt naar S.D.A. ziekenhuis. Daar hadden we eerst kerkdienst tot half 9 en daarna werken op de kinderafdeling. Vlak voordat ik daarheen ging werd ik door een man rondgeleid door het hele ziekenhuis. Alle dingen heeft hij laten zien en uitgelegd. Nu viel ook op hoe arm het ziekenhuis is. Alles is half kapot of valt bijna uit elkaar, de patiënten liggen bijna bij elkaar in bed zo dicht liggen ze op elkaar en dan zonder doeken ertussen dus geen privacy gewoon. Ze zijn wel bezig met een verbouwing om het gebouw waar het lab is, de kinderafdeling en de vrouwenafdeling uiteindelijk aan het nieuwe gebouw (dat nu gemaakt wordt) te plakken en dan alles uit te breiden. Ergens is dat goed maar ze kunnen ook dat geld in het kopen van nieuwe dingen stoppen, al hebben ze natuurlijk meer aan een uitbreiding → meer patiënten. Dit is ook een prive ziekenhuis dus ze hebben echt alleen inkomsten aan de patiënten, ze krijgen niks van de regering hier. Na de rondleiding dus werken op de kinderafdeling, ook hier is het veel wachten. Er worden wel vaak medicijnen bijgevuld, of injecties gegeven (vaak gewoon in het infuus die de kinderen hebben) 2x (in de shift dat ik er ben) worden de temperatuur, pols, en ademhaling gecheckt en natuurlijk als er nieuwe kinderen bijkomen wordt dat ook gedaan. Daarnaast wordt er bij de nieuwe kinderen een infuus geprikt, dit is echt heel erg zielig. Er wordt heel veel gerommeld met het prikken. Ik had vandaag een meisje van ongeveer 1 jaar die echt 15x opnieuw geprikt moest worden. Ook slaan ze de kinderen als ze huilen en roepen ze dus ook de EY, heel zielig. Ik mocht vandaag uiteindelijk helpen bij de temperatuur/ademhaling/pols meten. Na werk naar huis gegaan en daar helemaal niks gedaan. Van het warme weer en het veel wachten wordt je best wel moe. Einde middag kwam Fokje weer thuis en hebben we samen gegeten en gekletst. ’s Avonds kwamen we tot de conclusie dat we nog steeds geen ruzie gehad hadden terwijl we al bijna 2 weken kamergenoten zijn. Fokje besloot toen maar om een ruzie uit te lokken door water over me heen te gooien, dat was het leuke begin van een watergevecht. Het voordeel is dat het hier zo warm is dat je ook binnen 5 minuten alles weer droog hebt ☺. Uiteindelijk in slaap gevallen.

Woensdag 12 november ook vandaag om 6uur opgestaan en toen door naar Sofoline vandaar daar geen tro gepakt maar ben ik gaan lopen naar het S.D.A. ziekenhuis. Toen weer eerst de kerkdienst en daarna gelijk door naar de kinderafdeling. Daar mocht ik meteen helpen met de temperatuur/ademhaling/pols meten. Nadat ik dat gedaan had kwamen er 2 nieuwe kindjes (jongentje van 4 en meisje van 6 ong.)binnen en daar mocht ik ook die dingen meten. Daarna werden bij hun de infusen geprikt. Ik ben toen gaan kijken bij het meisje. Ze was binnengebracht door haar oma want haar moeder zit in Duitsland. De infuusnaald ging er (zoals hier de gewoonte is volgens mij) niet meteen in dus ze moest meerdere keren geprikt worden. Vlak voor de 6e x dat ze geprikt werd ging de telefoon van de oma en die liep gewoon weg om te telefoneren. Toen moest ik het meisje vasthouden, op een gegeven moment toen de naald erin ging pakte ze mijn hand, zo schattig maar ook heel zielig. En ze bleef maar om haar moeder roepen enzo, best wel heftig. Veel wachten weer tussendoor en dan aan het einde weer de temperatuur/ademhaling/pols checken. Na werk naar Patasi naar de projects Abroad office voor de meeting. Vandaag hebben we een beetje Twi geleerd. Eerst hebben we het alfabet geleerd die ietsje anders is dan het Engelse/Nederlandse alfabet (was heel grappig want de vrouw zei de dingen voor en wij zeiden het na maar Twi is heel vreemd dus het klonk echt heel apart, iedereen had de slappe lach) daarna hebben wede algemene dingen geleerd die je veel gebruikt hier. Na de meeting naar huis en konden we meteen aan tafel. Na tafel heel lang gekletst met Emmanuella, en later ook nog even met mijn Ghanese papa en mama. Was supergezellig.

Donderdagochtend 13 november hadden we outreach met public health naar een schooltje. Het was best een eind rijden. Eerst met een tro en daarna werden we opgepikt door het hoofd van de school en toen nog een half uurtje over een hele slechte weg. Het schooltje was heel klein en de kinderen werden helemaal gek toen we aankwamen. We hebben toen eerst wat foto’s gemaakt van een paar klassen en daarna mochten we met de kinderen spelen want ze hadden pauze. Toen met een jongetje van 4/5 een klapspelletje gedaan, hij was heel lief, kwam de hele tijd tegen me aan leunen en op schoot zitten enzo. De kinderen waren allemaal heel erg schattig en ik heb heel veel foto’s gemaakt. Na de pauze gestart. Het eerste meisje dat ik had had een hele vieze grote wond op haar been en die heb ik samen met Kate behandeld. Het meisje gaf de hele tijd geen kik, de kinderen hier zijn best wel stoer met dit soort dingen. En we hadden natuurlijk weer heel erg veel ringworm 112-tjes. Na werk naar Kejetia gegaan en vanaf daar naar Adum gelopen. Een mate van een trotro wilde graag meelopen en begon met de gebruikelijke ‘Ik wil je nummer, e-mail, mee naar Nederland etc.’ Hij hiel maar niet op dus ik heb op een gegeven moment maar gezegd dat ik getrouwd ben en dat mijn man het niet goed vond als ik aan iedereen mijn nummer zou geven (hele strenge man haha). Hij vroeg ook nog of ik kinderen had.. In Adum geld gehaald en daarna weer naar huis. Daar de was gedaan en het huis schoongemaakt. ’s Avonds eten en naar bed ☺.

Vrijdagochtend 14 november vroeg opgestaan want we hadden om 8uur afgesproken in Asafo op het trotrostation. Daar hebben we een tro gepakt naar Elmina (4uur rijden ongeveer). In Elmina met een taxi naar Elmina castle. Dat is het (slaven)kasteel dat eerst van de Portugezen was en daarna in handen van Nederlanders. Het hele kasteel was mooi en indrukwekkend, maar toen we naar het gedeelte van de vrouwenslaven gingen was iedereen echt helemaal stil. Er zaten daar 400 vrouwen op een binnenplaats die helemaal niks hadden, alles werd gedaan op de grond. Boven het binnenplaatsje was een soort balkon. Daarop stond dan de baas en dan moesten alle vrouwen de binnenplaats op en dan koos hij een vrouw uit die dan bij hem op zijn kamer moest komen. Deed ze het niet werd ze buiten vastgezet aan een kogel en moest ze een paar uur (soms een hele dag/nacht) buiten staan, zonder eten en drinken. Heel heftig om te zien. De slaven zijn maar in Elmina Castle voor een paar weken en worden dan doorverkocht of in Ghana of ze gingen naar een ander land. Na Elmina met een taxi weer terug naar een trotro station, dit keer met zijn zevenen in een taxi haha, 5 op de achterbank en twee voorin. Heel erg proppen maar super leuk, alles kan in Ghana haha! Daarna met een tro door naar Takoradi. De trochaffeur en de mate waren super gezellig en hebben ons uiteindelijk afgezet bij Vienna beach (normaal stoppen ze op een ander tro station maar iedereen was al uitgestapt en ze wilde ons graag ergens heenbrengen). Op vVenna beach hebben we gegeten. Toen we net aan het eten waren viel ineens de stroom uit… Denk je dat je weg bent van de electriciteits problemen krijg je dit, we lagen helemaal dubbel. Uiteindelijk kwam de stroom weer terug en konden we eten en daarna was het zoeken naar een hotel. We hadden nog niks geboekt en hadden dus geen idee waar we heen moesten. Fokje was nog met een andere Abroni gaan praten die achter ons aan een tafeltje zat. Het is hier bijzonder als je een Abroni ziet en deze man zag er best leuk uit dus waren we allemaal smoesjes aan het bedenken hoe we met hem konden praten. Uiteindelijk heeft Fokje hem dus gevraagd of hij nog hotels wist in de buurt haha. Uiteindelijk daar niet veel aangehad maar de manager van het hotel heeft ons echt enorm geholpen. Hij heeft bijna alle (redelijk goedkope) hotels in de buurt gebeld om te kijken of er kamers vrij waren, daarna nog met ons verder gezocht en uiteindelijk heeft hij ons naar een hotel gebracht. Daar is hij eerst de kamers gaan controleren of ze wel goed waren, echt super lief! We hadden twee kamers, een voor 3 personen en een voor 4 personen. Ik heb met 3 andere in een bed geslapen, beetje krap maar wel gezellig.

Zaterdagochtend 15 november om 8uur vertrokken naar Nzulezu met een taxi, was ongeveer 3/4uur rijden. Alleen Fokje, Nienke, Yvonne en ik gingen. Maarten was ziek en de andere hadden het al gezien en die wilde naar het strand. Daar zijn we naar het dorp op palen geweest. De taxichauffeur zou ons eerst alleen brengen maar hij had gevraagd of hij ons ook terug mocht brengen, en wij waren dan ook goedkoper uit en de plaats zag er niet echt uit of er veel taxi’s/tro’s reden. De taxichauffeur is ook met ons meegegaan naar het dorpje op palen haha. Eerst 45 minuten met zijn alle in een kano peddelen. Het dorpje was heel bijzonder wel om te zien, moeilijk te geloven dat mensen echt zo leven. Ook vroeg ik me af of er nooit kinderen verdronken daar want de planken van de steiger tussen de huisjes was soms echt best eng. Soms moest je echt ver springen omdat er planken miste en sommige planken zaten gewoon los en er waren heel veel hele kleine kindjes daar. De chief zei dat er nog nooit kinderen verdronken waren maar eerlijk gezegd twijfel ik daar een beetje aan. Daar nog een donatie gegeven aan het schooltje dat ze daar hadden (werd van je verwacht blijkbaar) en daarna weer terug naar de kano. Toen kwam er ineens een vrouw naar ons toe die zei dat we moesten betalen voor de camera’s. Beetje flauw dat ze daar achteraf mee kwam en nadat we al best veel geld hadden uitgegeven. Onze gids zei toen ook tegen die vrouw dat we al gedoneerd hadden en dat het inderdaad flauw was dat het achteraf pas kwam dus uiteindelijk niks hoeven te betalen voor de camera’s. In Ghana moet je werkelijk voor alles betalen… Daarna weer terug met de kano. Aan het eind erachter gekomen dat we allemaal best wel verbrand waren, vooral de schouders en de bovenbenen en knieen van iedereen waren knalrood. We hebben toen daar nog iets gegeten en gedronken en daarna weer terug naar huis. We zijn gelijk doorgegaan naar Vienna beach (Waar de andere waren). Daar kwamen we om 19uur ongeveer aan en toen hebben we eerst iets gedronken en daarna zijn we aan tafel gegaan. Maarten en ik hadden allebei een pizza die we allebei niet opkregen en die hebben we daarna aan een taxichauffeur gegeven die er heel erg blij mee was ☺. Hij heeft ons toen ook weer terug naar het hotel gebracht. In het hotel wilde iedereen douchen maar na twee mensen hield het water ermee op… GHANA…………. Maar besloten vies naar bed te gaan haha. In het hotel kwam Nienke ineens met het idee om ons matras naar de andere kamer te schuiven zodat we met zijn alle konden slapen. Ze had eerst Fiona die lag te slapen van het bed gekicked en daarna met Maarten en het hele mega grote matras door de gang naar de andere kamer. Het matras paste net door de deur en het was nog best spannend want je mag natuurlijk helemaal niet het matras verplaatsen. IN de andere kamer werd het wel heel erg warm en toen Maarten zei dat hij zich niet zo lekker voelde besloten we om toch maar weer terug te gaan naar onze eigen kamer, dus weer met dat hele matras door de gang naar onze kamer, uitkijken dat er geen mensen langskwamen haha. Uiteindelijk in slaap gevallen.

Zondagochtend 16 november om 8uur naar het strand gegaan en daar de hele dag gelegen. In de zee gezwommen, golven waren best hoog en de stroming was enorm sterk dus dat was best een uitdaging maar het water was super lekker! Daar nog gegeten. Er waren steeds twee jongetjes die de hele tijd aan het vragen waren of ze ook iets mochten, best ongemakkelijk. Maar het schijnt hier ook dat sommige moeders hun kinderen zonder eten de straat op sturen en dat ze zelf iets te eten moeten vinden. Uiteindelijk hebben we ze al onze ‘restjes’ gegeven, wat nog best veel was (3 stukken pizza, 2 boterhammen en wat frietjes per persoon) en Britt stond nog niet eens om het te geven en ze kwamen al aanrennen en riepen de hele tijd dankjewel, wel lief. Later kwamen ze weer terug om om geld te vragen maar dat vonden we iets te ver gaan. Ook de staff van het hotel was het helemaal zat en heeft ze weggestuurd. Na het eten heeft de manager van het hotel ons weer geholpen, hij heeft ons naar een trotro station gebracht en ons op de goede tro gezet. 6uur lang in een trotro… Ik zat samen met maarten voorin en had na een uur al last van mijn kont van het zitten. De chauffeur reed super hard en hij haalde andere auto’s/trotro’s in op momenten dat het echt heel gevaarlijk was, soms schilde het echt maar heel erg weinig. Ik denk dat ik hier in Ghana echt 1000000000000 engeltjes op mijn schouder heb. Toen we aankwamen in Kumasi heb ik met Fokje een shared taxi genomen naar huis toen nog een klein stukje lopen en we waren alweer thuis. Daar gedouched en heel erg veel aftersun opgesmeerd want ik ben best wel verbrand, vooral buik en bovenbenen en schouders zijn knalrood..